Fortuna sprzyja zuchwałym! Pokaż zatem wszystkim zad swojego wierzcha w IV Wyścigu Minocyjskim. Pędź co koń wyskoczy, bo w tej historii ostatni nigdy nie będą pierwszymi!

Podkuwajcie konie, siodłajcie lamy! Czas nabrać wichru we włosy
i sięgnąć po laur najszybszego w Krainach!

Obyś nie pozostał w tyle!

***

Zapraszamy na trzeci Wyścig Minocyjski - już w sobotę 17.10 o 20:30. Start - Bank Towarowy Nowego Minoc. Potrzebny będzie zwyczajny koń, koń bojowy lub lama - inne wierzchowce są niedozwolone. Niezbędny będzie także dostęp do naszego www lub discorda, gdzie na bierząco będą pojawiały się kolejne etapy wyścigu. Oczywiście niedozwolone jest przemieszanie się inną trasą lub magicznymi podróżami oraz korzystanie z jakichkolwiek umiejętności zwiększających szybkość. Dyskwalifikuje także utrudnianie innym ściagania się (paraliże, atakowanie uczestników itd. itp.) Podczas eventu obowiązuje całkowity zakaz kradzieży.

Maść cuchnęła jak pot demona, z resztą pot demona chyba był w jej składzie. Całe szczęście była naprawdę skuteczna, rana goiła się błyskawicznie. Jednak kiedy zaklęcia traciły moc, ból wciąż potrafił ściąć z nóg. Nic dziwnego, takie oparzenia bez magii i alchemii niechybnie spowodowałyby utratę dłoni, jak nie całej ręki. Wredna bestyjka – dorosła, a Ritha niemal przeoczyła ten moment. Błąd, który prawie przypłaciła kalectwem.  Nikt jednak nie powiedział, że magia to łatwa dziedzina. Szczególnie te jej arkana, które dostępne były nielicznym, albo w których było się prekursorem - prawdziwej mocy nie zdobywa się zwykłymi zaklęciami. Niestety według starych, mglistych wzmianek na temat tych stworzeń, ataki agresji będą zdarzały się coraz częściej, a wytłumić je mogłoby tylko odpowiednie pożywienie. Oczywiście tak samo wyjątkowe jak sama istota, a to nastręczało kolejnych problemów. Jedyna pociecha w tym, że eskalacje żywiołów już od lat przychodziły regularnie jak w magnicyjskiej klepsydrze. Być może podczas kolejnego nasilenia elementu ognia uda się zgromadzić zapas.

***

Słuchajcie! Słuchajcie!  Arcymagini Ritha Mirr – Płomień z Maginci ogłasza co następuje!

Przez kolejne dni w Sosarii nastąpi eskalacja żywiołu ognia, czas w którym istoty  związane z ogniem będą bardziej aktywne. W czasie tym żywiołaki ognia zamieszkujące Krainy, zwiążą się nieco bardziej ze sferą materialną. Tym samym ten, kto upoluje ognistą bestię będzie miał szansę na pozyskanie jej serca. Serc takich poszukuje mości Ritha i wynagrodzi tych, którzy prześlą je do niej. Serca żywiołów muszą być pozyskane w całości i z wielką ostrożnością, gdyż płoną żywym płomieniem! Przechowywać i przesyłać  je najlepiej  w metalowych pojemnikach obsypując diamentami. Kamienie szlachetne niwelują ich gorąco i pomagają utrzymać świeżość! Ritha Mirr życzy udanych łowów!

Było duszno duchotą, która wróżyła burzę. Cięzkie powietrze wydawało się lepić do ciała. Lato wyraźnie rozpychało się na uliczkach Nowego Minoc. Zaraz… Lato? Przecież mogłaby przysiąc, że była jesień. Skąd zatem ten gorąc? Bo noc była iście upalna… Rozmyślania przerwał jej dziwny dźwięk - jakby dziesiątki palców pukało w drewno. Dźwięk z początku lekko przytłumiony, z każdą chwilą narastał, zbliżał się. Uliczki nowego Minoc tonęły w mrokach nocy, liczne latarnie płonęły co prawda jasno, ale dając światło, budziły też cienie. I to właśnie cienie nagle ożyły. Jak wielka fala, zewsząd zaczęły wyłaniać się gromady szczurów. Otaczały ją. Ich małe łapki dudniły i stukały o ziemię, kładki i bruki. Ziemia nowego Minoc zafalowała i skłębiła się – małe ciałka poruszały się szybko. No i ten pisk – ten dokuczliwy, monotonny, zbyt wysoki, irytujący hałas. Zatkała uszy otwartymi dłońmi. Na nic się to nie zdało, bo szczurów były tysiące. Nagle zagrzmiało. Piorun strzelił prosto w nią, zagłuszając piski i wszystko inne. Nastała cisza i absolutna ciemność.

Kapitan Purpurowych Płaszczy wstała gwałtownie na swoim posłaniu w strażnicy minocyjskiej. Odgarnęła z czoła mokrą od potu grzywkę i zerwała się na nogi. Założyła zbroję tak szybko, jak tylko się dało i wybiegła po schodach prowadzących na mury miasta. Kiedy otworzyła klapę w suficie owionęło ją chłodne powietrze jesiennej nocy. Stanęła na murach i rozejrzała się po rozświetlonej latarniami okolicy. Nowe Minoc spało spokojnym snem. Wszystko było dokładnie tak, jak być powinno.

Gdzieś daleko zagrzmiało.